Bana Bir Masal

Kategori: Uncategorized

  • Ege ve Cesur Balıklar

    Bir gün Ege, deniz kenarında oynarken tuhaf bir şey fark etti. Denizin mavi derinliklerinden gelen sesleri duymaya başladı. “Neler oluyor?” diye düşündü. Tam o sırada suyun altında sevimli bir balık göründü. Balığın adı Mavi’ydi!

    Ege, 4 yaşında, deniz ve deniz canlılarına büyük bir merak duyan eğlenceli, neşeli bir çocuktu. Kumdan kaleler yapmayı, deniz kabukları toplamayı çok severdi. Dalgaların sesini dinlerken hep denizin altındaki gizemli dünyayı merak ederdi. Bazen gözlerini kapatır ve kendini suyun altında balıklarla birlikte yüzerken hayal ederdi.

    Macera Başlıyor

    “Merhaba! Ben Mavi!” dedi balık, Ege’ye gülümseyerek. “Seninle suyun altına inmeye ne dersin? Orası çok eğlenceli!” Ege biraz korktu ama Mavi ona cesaret vermek için mırıldandı, “Cesur olabilirsin, Ege!”

    Ege, kalbinde bir heyecan hissetti. “Gerçekten mi? Su altında ne var?” Mavi, hızla gülerken, “Renkli mercanlar, sevimli deniz kaplumbağaları ve çok sayıda balık var!”

    Ege derin bir nefes aldı ve suya daldı. İlk başta çok korktu, ama Mavi yanında olduğu için kendini daha güvende hissetti. Zamanla Ege’nin cesareti arttı ve su altında harika renkler ve balıklar gördü.

    Yeni Arkadaşlar

    Birden, Mavi, “Bak! Orada bir kaplumbağa var! Onu takip edelim!” dedi. Ege gülümsedi ve Mavi’nin peşinden gitti. Kaplumbağa onlara el salladı ve Ege’nin kıpır kıpır balıklarla oynamasını izledi.

    Sonunda, Ege ve arkadaşlar akşamı karşıladı. Ege, Mavi’ye, “Düşündüğümden daha güzel! Teşekkür ederim!” dedi. Mavi, “Cesaretin var, Ege! Her şeyin üstesinden gelebilirsin!”

    Yeni Maceralara Doğru

    O günden sonra, Ege, denizde her zaman cesaretle keşfe çıktı. Zaman zaman korksa da, Mavi ve Kırmızı’nın hatırlattığı gibi, cesur kalmaya çalıştı ve hep yeni maceralara atıldı!

  • Demir ve Sihirli Yapraklar

    Demir 7 yaşında, kıvırcık saçlı, kocaman meraklı gözleri olan, her şeyi öğrenmek isteyen bir çocuktu. Üzerinde her zaman cepleri dolu bir mont olurdu çünkü dışarıda bulduğu ilginç taşları, yaprakları ve böcekleri toplamak en büyük hobisiydi. Çoğu çocuk oyun oynamayı severdi ama Demir için en büyük oyun, yeni şeyler keşfetmekti. Özellikle de büyükbabasıyla birlikte!

    Büyükbaba

    Büyükbaba uzun boylu, gür beyaz sakallı, gözleri ışıl ışıl parlayan yaşlı bir adamdı. Emekli bir biyologtu ama mesleğini hiçbir zaman bırakmamıştı; çünkü doğayı incelemek onun için bir iş değil, bir tutkuydu. Eski, kahverengi deri kaplı bir defteri vardı. İçinde yıllarca yaptığı gözlemler, çizimler ve notlar bulunuyordu. Demir’e her zaman “Bilim, merakla başlar.” derdi ve torununu doğayı gözlemlemeye teşvik ederdi. Üzerinde cepleri bol, yeşil bir yelek taşır, bu ceplerde büyüteç, küçük bir not defteri ve bazen de bir kavanoz bulunurdu—çünkü bilim her an her yerde keşfedilebilirdi!

    Sabahın Sürprizi

    Bir sabah, Demir büyükbabasının bahçesine doğru koşarak geldi. Gözleri heyecanla parlıyordu.

    Demir: “Büyükbaba! Bir şey fark ettim! Sabahları çimenler hep ıslak oluyor ama dün hiç yağmur yağmadı! Bu nasıl mümkün olabilir?”

    Büyükbabası gülümsedi ve başını okşadı.

    Büyükbaba: “Çok güzel bir gözlem, Demir! Buna ‘çiy’ denir. Geceleri hava soğuduğunda, havadaki su buharı yaprakların ve çimenlerin üzerinde minik su damlalarına dönüşür.”

    Demir gözlerini kocaman açtı.

    Demir: “Yani bu, tıpkı gökyüzünden düşen yağmur gibi mi?”

    Büyükbaba: “Yağmurdan biraz farklı. Yağmur, bulutlardaki su damlalarının birleşip ağırlaşmasıyla düşer. Çiy ise doğrudan havadaki nemin soğuk yüzeylerde su damlalarına dönüşmesiyle oluşur.”

    Demir: “O zaman bu bir bilimsel olay mı?”

    Büyükbaba: “Kesinlikle! Ve sana bunun nasıl çalıştığını gösterebileceğim basit bir deney yapabiliriz. Gel, mutfağa gidelim.”

    Buzlu Bardak Deneyi

    İkisi mutfağa yöneldi. Büyükbaba dolaptan bir bardak aldı, içine soğuk su doldurdu ve birkaç buz küpü ekledi.

    Büyükbaba: “Şimdi bu bardağı dikkatlice izle.”

    Birkaç dakika sonra, bardağın dışında küçük su damlaları belirdi.

    Demir: “Büyükbaba! Bardaktan su sızıyor! Ama nasıl?”

    Büyükbaba: “Hayır, su sızmıyor. Bu, az önce bahsettiğimiz çiy gibi. Havadaki su buharı, soğuk bardakla karşılaşınca su damlacıklarına dönüşüyor.”

    Demir büyülenmişti. Küçük parmağını bardağa dokundurdu ve ıslak olduğunu hissetti.

    Demir: “Bu çok ilginç! Demek ki su sadece gölde, nehirde ya da yağmurda değil, havada da var!”

    Büyükbaba: “Kesinlikle! Havadaki su buharını gözle göremeyiz ama sıcaklık değiştiğinde onun nasıl bir şekil aldığını görebiliriz.”

    Bahçedeki Güneş Takibi

    Demir’in aklı hâlâ gördükleriyle doluydu. Bahçeye geri döndüler. Büyükbaba bir anda durdu ve yakındaki bir ayçiçeğini işaret etti.

    Büyükbaba: “Demir, fark ettin mi? Sabahları bu çiçekler güneşe dönük oluyor, ama akşam olunca yön değiştiriyorlar.”

    Demir dikkatlice baktı. Gerçekten de ayçiçeğinin yüzü güneşe bakıyordu.

    Demir: “Neden böyle yapıyorlar?”

    Büyükbaba: “Çünkü bitkiler de ışığa ihtiyaç duyar. Ayçiçekleri, güneşin hareketini takip ederler. Buna ‘fototropizm’ denir.”

    Demir: “Fototropizm? O da mı bir bilimsel olay?”

    Büyükbaba: “Evet! Bitkilerin büyümesini sağlayan hormonlar var. Bu hormonlar, gölge kalan tarafta daha fazla birikir ve böylece bitki güneşe doğru eğilir.”

    Demir ellerini çırptı.

    Demir: “Bitkiler bile hareket ediyormuş! Harika!”

    Bilimin Sihri

    O gün, büyükbabasıyla daha birçok keşif yaptı. Karıncaların neden hep aynı yolda yürüdüğünü öğrendi, toprak altındaki köklerin nasıl su bulduğunu gördü ve toprağa düşen bir tohumun nasıl filizlendiğini keşfetti.

    Demir artık biliyordu: Bilim, doğanın en güzel sihirlerinden biriydi!

    Büyükbabasına sarıldı ve gülümsedi.

    Demir: “Büyükbaba, bir gün senin gibi bir biyolog olabilir miyim?”

    Büyükbaba: “Elbette! Merakını hiç kaybetme ve doğayı hep gözlemle. Çünkü bilim her yerde!”

    Demir başını salladı. Ertesi sabah için yeni bir keşif planlıyordu bile!

    SON

  • DEMİR VE SİHİRLİ SABUN KÖPÜKLERİ

    Bir zamanlar…

    Güzel bir kasabada Demir adında meraklı ve enerjik bir çocuk yaşardı. Demir her çocuk gibi, sokakta koşmayı, çamurlara basmayı ve parktaki kaydıraktan kaymayı çok severdi. Matematiğe ve müziğe ayrı bir ilgisi vardı. Dedesinden kalma piyanosu ile sürekli pratik yapar ve ailesine şarkılar söylerdi. Ama bir konuda biraz dikkatsizdi: Ellerini yıkamak!

    Annesi Selin ve küçük kardeşi Ege, ona sık sık ellerini yıkamasını hatırlatırdı.

    Temizlik Uyarısı

    Bir gün, Demir parktan eve geldiğinde soluğu mutfakta aldı. Küçük kardeşi Ege, masada oturmuş elma yiyordu.

    Selin Anne:

    “Demir, dışarıdan geldin. Ellerini yıkamadan yemek yemek yok!”

    Demir:

    “Anne yaa, ellerim zaten temiz! Hem, su çok soğuk.”

    Ege, minik ellerini sabunlarken abisine gülümsedi.

    Ege:

    “Ben yıkıyorum, çünkü annem mikropların kötü olduğunu söyledi.”

    Demir:

    “Hep şu görünmez mikroplar! Göremediğim bir şeyden niye korkayım ki?”

    Görünmez Tehlike!

    Demir sabah uyandığında kendini tuhaf hissediyordu. Gözlerini açmakta zorlandı, başı ağırdı. Boğazı acıyordu ve yutkunmak bile zor geliyordu.

    Demir:

    “Anneee! Çok kötü hissediyorum!”

    Selin Hanım hızla odaya girdi. Oğlunun yanakları kızarmış, alnı sıcaktı.

    Selin Anne:

    “Demir’ciğim, ateşin var! Miden nasıl?”

    Demir:

    “Karnım ağrıyor… Boğazım da yanıyor… Ve başım çok ağır…”

    Köpük Perisi ve Mikropların Dansı

    Birden odada parlak ışıklar belirdi! Demir gözlerini kırpıştırdı. Yatağının yanında sabun köpüklerinden yapılmış, minik bir peri havada süzülüyordu!

    Köpük Perisi:

    “Merhaba Demir! Ben Köpük Perisi. Ellerini yıkamadığın için seni uyarmaya geldim.”

    Demir:

    “Sen de kimsin?”

    Köpük Perisi:

    “Ben temizlik perisiyim! Ellerini yıkamadığın için mikroplar vücuduna girdi ve seni hasta etti.”

    Köpük Perisi sihirli sabununu ellerine sürdü. Bir anda, ellerinin üzerinde minik, çirkin ve pis kokulu mikroplar belirdi!

    Mikroplar:

    “Hahaha! Ellerini yıkamayan çocukları çok severiz! Onların yüzüne, yemeklerine bulaşıp onları hasta ederiz!”

    Demir:

    “Hayır! Hemen kurtulmak istiyorum sizden!”

    Köpük Perisi:

    “O zaman musluğu aç ve sabunla ellerini yıka!”

    Mutlu Son

    Demir yorgun olmasına rağmen hemen lavaboya koştu. Sıcak su ve sabunla ellerini iyice köpürttü, parmaklarının arasını ve bileklerini de iyice ovaladı. Mikroplar çığlık atarak yok oldu!

    Demir derin bir nefes aldı. Ellerini yüzüne götürdüğünde mis gibi sabun kokusunu aldı ve kendini daha iyi hissetti.

    Köpük Perisi:

    “İşte böyle, Demir! Ellerini yıkarsan mikroplar sana zarar veremez.”

    O günden sonra Demir, yemeklerden önce, dışarıdan geldikten sonra ve tuvaletten sonra ellerini mutlaka yıkamaya başladı. Ve bir daha kolay kolay hasta olmadı!

    Son.

     

  • Sevimli Aslan ve Minnoş Kartalın Orman Macerası

    Bir zamanlar, yemyeşil ormanların derinliklerinde Ormanlar Kralı Aslan ve Göklerin Hâkimi Kartal, ormanı korumak ve kaçak avlanmaya karşı savaş açmış iki güçlü dosttu. Aslan’ın altın sarısı yelesi her zaman rüzgarda dalgalanır, gökyüzüne bakarak stratejiler kuran Kartal ise ormanın üst kısmındaki tehlikeleri erkenden fark ederdi. Her sabah, Aslan ormanı gezer, hayvanların durumunu kontrol ederken, Kartal gökyüzünde süzülerken ormanda olup bitenleri izlerdi.

    Bir sabah, Kartal uçarken ormanın kuzey köşesinde tuhaf bir hareket gördü. Ağaçların arasında gizlice ilerleyen birkaç avcı vardı. Hemen Aslan’a haber vermek için uçarak geri döndü. Aslan, Kartal’ın geldiğini görünce hemen dikkatle dinledi:

    Kartal: “Avcılar ormanımıza girdi, Aslan! Eğer hemen durdurmazsak, çok geç olacak!”

    Aslan, sakince başını sallayarak şöyle cevap verdi: “Merak etme, Kartal. Onlara unutamayacakları bir ders vereceğiz.”

    Aslan, ormandaki diğer hayvanları toplamak için bağırdı. Önce tavşanlar geldi, sonra sincaplar, çakallar, kaplanlar ve daha birçok hayvan. Aslan hepsine görevlerini dağıttı:

    Aslan: “Tuzakları kurmak için hepinizin yardıma ihtiyacım var. Tavşanlar, gizli geçitleri hazırlayın. Sincaplar, ağaçların arasına iplerden tuzaklar kurun. Çakallar, ormanın derinliklerine doğru ses çıkararak avcıların dikkatini çekin. Bizim amacımız onları ormanın dışına çıkarmak, ama bunu eğlenceli hale getireceğiz!”

    Kartal da gökyüzünden sürekli olarak avcıları gözlüyor ve Aslan’a bilgi veriyordu:

    Kartal: “Aslan, 500 metre ileride, gölette bir grup avcı var. Onları dikkatlice tuzağa düşürebiliriz.”

    Tuzak 1 – Dev Çukur

    Aslan ve tavşanlar, ormanın kuzeyine doğru büyük bir çukur kazdılar. Çukur, avcıların dikkatini çekmek için ağaç dalları ve çimenlerle örtülmüştü. Bir grup avcı bu tuzağa düştü:

    Avcı 1: “Hadi, bu yol güvenli olmalı…” Ve bir adım attılar.

    Avcı 2: “Ne?! Ayaklarım kayıyor!” Ve bir anda dev çukura düştüler. “Ahhh!” diye bağırarak düşmeye başladılar.

    Aslan gülerek ormanın derinliklerinden duyulacak şekilde bağırdı: “Beni daha önce hiç sincap tuzağından kaçmak için kullanmadınız, değil mi?”

    Tuzak 2 – Sapan

    Aslan ve sincaplar, dev bir ağaç dalına gerilmiş bir sapan hazırladılar. Avcılar yaklaşırken, sincaplar dalı gizlice serbest bıraktı. Sapan, avcıları havaya fırlatıp, ormanın derinliklerine doğru gönderdi.

    Avcı 3: “Bu ne…?” Bir anda havaya fırladılar ve yere düştüler. Avcılar kafalarını elleriyle tutarak yere yuvarlandılar. “Ne oluyor? Bizimle oyun mu oynuyorlar?”

    Aslan, gülerek “Bu ormanın tuzakları asla kolay değildir!” dedi. “Hayvanlar her zaman birlikte çalışarak güçlüdür!”

    Tuzak 3 – Yüksek Sesli Çakallar

    Çakallar, avcıların izlerini takip ederek seslerini çıkarmaya başladılar. Yüksek sesle uluyarak ormanın derinliklerine doğru ilerlediler. Avcılar, çakalların sesini duyunca panikledi ve yönlerini kaybettiler. Kendi tuzaklarına düşmek üzereydiler.

    Avcı 4: “Bu sesler ne? Hadi, geri çekilelim! Burası çok garip!”

    Avcı 5: “Evet, bu ormanda bir şeyler dönüyor. Hadi buradan çıkalım!”

    Kartal, gökyüzünden Aslan’a bildirdi: “Dikkat et, Aslan! Çakallar tam istediğimiz gibi ses çıkarıyorlar. Avcılar yavaşça ormandan çıkıyor!”

    Tuzak 4 – Ağaçlardan Düşen Meyveler

    Son olarak, sincaplar ağaçlardan düşen meyveleri avcıların geçeceği yola yerleştirdiler. Bir grup avcı meyveleri toplayıp yola devam ettiğinde, aniden dev bir ağaç dalı sallanarak yere düştü ve avcıların üstüne düştü.

    Avcı 6: “Aman Tanrım! Ne oluyor? Her şey başımıza düşüyor!”

    Aslan gülerek dedi: “İşte bizim tarzımız! Komik, ama etkili!”

    Mutlu Son

    Avcılar, ormanın tuzaklarından kaçmayı başaramadılar ve sonunda ormandan çıkıp uzaklaştılar. Hayvanlar, Aslan ve Kartal’ın zaferini kutlamak için bir araya geldiler. Aslan, Kartal’a teşekkür etti:

    Aslan: “Sana minnettarım, Kartal. Sen olmasan, bu kadar hızlı hareket edemezdik.”

    Kartal gülümsedi: “Birlikte her şeyin üstesinden geliriz, dostum!”

    Ve o günden sonra, orman tamamen güvenli hale geldi. Avcılar bir daha ormana girmemeye karar verdiler. Aslan ve Kartal, ormanı korumak için birlikte çalışmaya devam etti ve her hayvan, ormanın derinliklerinde huzur içinde yaşamaya devam etti.